سخن روز - علیرضا یعقوبی
در پی انتشار «تفاهم نامه هسته ای» گروه ۱+۵ با رژیم آخوندی در ایران، مخالفت با هرگونه توافق با رژیم جمهوری اسلامی چه در منطقه خلیج فارس و خاورمیانه و چه در داخل کشورهای غربی طرف گفتگو با فرستادگان ولی فقیه تهران بالا گرفت. کلام واحد تمامی این مخالفتها نه بر سر مفاد توافق نامه احتمالی بلکه در ماهیت هرگونه توافق با رژیم حاکم بر تهران نهفته بود.
واقعیت انکار ناپذیر آن است که رژیم فاشیسم مذهبی در تهران خطری بالفعل برای «صلح جهانی» محسوب می شود. جاه طلبی های این رژیم بر اثر رجز خوانی های هر دم فزاینده و آشکار عوامل و کارگزاران و پادوهای آن که مخالفانش را از ارائه هرگونه دلیل و سند و برهان مخفی بی نیاز ساخته است، چنان عرصه را برای سازشکاران و مماشات گران بین المللی تنگ آورده است که اوباما رئیس جمهور آمریکا را وادار به دعوت از سران کشورهای عضو شورای همکاری خلیج به کمپ دیوید بمنظور مطمئن ساختن آنها از پشتیبانی آمریکا ساخته است.
از سوی دیگر تنزل هیئت های اعزامی ۴ کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس به کمپ دیوید از سطح رهبران این کشورها به هیئت های پائین تر به نارضایتی این کشورها و عدم اعتماد آنها بالاخص به شخص اوباما تعبیر شده است.
هنوز رهبران این کشورها بخاطر دارند که چگونه اوباما «خط قرمز» دولت آن کشور در سوریه را بکاربردن «سلاح های شیمیایی» اعلام کرد اما در موقع مناسب از «خط قرمز» اعلام شده عقب نشینی کرد. تزلزل اینچنینی آنهم در مواضع قدرتمندترین کشور جهان مسلما نمی توانست از سوء استفاده رژیم آخوندی در مسیر تحقق بخشیدن به بلندپروازی های منطقه ایش بدور بماند و تمامی اینها همچنین نمی توانست از چشمان رهبران شورای خلیج فارس بدور باشد بطوریکه سناتور جان مک‌کین رئیس کمیته نیروهای مسلح سنای آمریکا در پی دعوت اوباما از رهبران شورای همکاری خلیج فارس اعلام داشت: «اوباما بایستی متحدان عرب را متقاعد سازد که از توافقنامه‌ای که با رژیم ایران به دست می‌آید نگران نباشند. در حال حاضر آنها احساس می‌کنند که هیچ حمایتی از طرف دولت اوباما ندارند.»
او در ادامه افزود: « این همان دلیلی است که عربستانیها ژنرال لوید آستین فرمانده مرکزی نیروهای آمریکا را فقط یکساعت پیش از آغاز حمله به یمن مطلع کردند.»
ناگفته نماند که از قول مقامات دولتهای غربی و در رأس همه آمریکا طی روزهای گذشته شنیده شده است که دولتهای عربی حاشیه خلیج فرس در برابر هرگونه تجاوز رژیم آخوندی از جانب همپیمانان غربی شان از «تضمین های امنیتی» برخوردار خاهند بود. درباره کیفیت چنین «تضمین های امنیتی» از «سپر دفاعی موشکی» و فروش «سلاح های بازدارنده» یاد شده است که مسلما منطقه ثروتمند خلیج فارس را به عرصه رقابت های فزاینده تسلیحاتی مبدل خواهد ساخت. اما ناظران سیاسی و نظامی بین المللی و منطقه ای بر این اصل متفق النظرند که هیجکدام از این تضمین ها نخواهد توانست رژیم بحران زی جمهوری اسلامی را از «جنگ طلبی» و جاه طلبی ها و کشور گشایی های فزاینده اش باز دارد.
برای ما ایرانیان که ۳۶ سال است که با رژیم جهل و جنایت آخوندی درگیریم اظهر من الشمس است که هرگونه عقب نشینی رژیم آخوندی از جاه طلبی هایش او را که از خود شیری در نزد حامیان داخلی و منطقه ایش ساخته است چنان بی یال و دم و اشکم خواهد ساخت که چنان ناگزیر راه به تعبیر خواب آشفته سرنگونی ولی فقیه تهران خواهد برد. چرا که جاه طلبی های رژیم و رجز خوانی های مداومش نه به دلیل قدرت و اقتدار این رژیم بلکه دقیقا نشآت گرفته از عجز و ناتوانی آن در درک و حل مشکلات و چالش های جامعه ایران در قرن بیست و یکم است.
باید با ضرس قاطع اعلام نمود که ملت های منطقه از جمله ملت ایران نه خواهان مسابقه تسلیحاتی با همسایگان که همگی آنها همچون ایران به جهان سوم تعلق دارند، می باشد بلکه تمامی آنها خواهان «پیشرفت» و «رفاه» اجتماعی هستند که این مهم تنها در گریز مداوم و فزاینده از دیکتاتوری ولی فقیه در ایران میسر است.
اتفاقاتی که در سوریه و یمن به وقوع پیوست در نهایت راه به این واقعیت ملموس برد که ملت های منطقه راه حل های چالش ها و مشکلات منطقه ای از جمله مشکل غول بنیان بنیادگرایی به پدرخواندگی ولی فقیه تهران را باید از «درون» تمنا کنند وگرنه «یرون»ی تنها در پی غارت ثروت های ملت های منطقه و نگاه داشتن این کشورها در دور تسلسل عقب ماندگی و رشدنایافتگی است. «کس نخارد پشت من...» امروز به اصلی فراگیر و قابل فهم در بین کشورهای منطقه تبدیل شده است و دقیقا از همین زاویه قدرت های جهانی را به تقلی و تلاش برای برگرداندن «آب» به «جوی» سنتی خود یعنی تکیه بر پشتیبانی غرب هستند. آنچه که در پی مذاکرات جاری در کمپ دیوید حاصل خواهد شد مشخص خواهد ساخت که تا چه حد دولتهای منطقه در انتخاب مسیر جدید و پیگیری آن مصمم و قاطع هستند.
در پی انتشار «تفاهم نامه هسته ای» گروه ۱+۵ با رژیم آخوندی در ایران، مخالفت با هرگونه توافق با رژیم جمهوری اسلامی چه در منطقه خلیج فارس و خاورمیانه و چه در داخل کشورهای غربی طرف گفتگو با فرستادگان ولی فقیه تهران بالا گرفت. کلام واحد تمامی این مخالفتها نه بر سر مفاد توافق نامه احتمالی بلکه در ماهیت هرگونه توافق با رژیم حاکم بر تهران نهفته بود.
واقعیت انکار ناپذیر آن است که رژیم فاشیسم مذهبی در تهران خطری بالفعل برای «صلح جهانی» محسوب می شود. جاه طلبی های این رژیم بر اثر رجز خوانی های هر دم فزاینده و آشکار عوامل و کارگزاران و پادوهای آن که مخالفانش را از ارائه هرگونه دلیل و سند و برهان مخفی بی نیاز ساخته است، چنان عرصه را برای سازشکاران و مماشات گران بین المللی تنگ آورده است که اوباما رئیس جمهور آمریکا را وادار به دعوت از سران کشورهای عضو شورای همکاری خلیج به کمپ دیوید بمنظور مطمئن ساختن آنها از پشتیبانی آمریکا ساخته است.
از سوی دیگر تنزل هیئت های اعزامی ۴ کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس به کمپ دیوید از سطح رهبران این کشورها به هیئت های پائین تر به نارضایتی این کشورها و عدم اعتماد آنها بالاخص به شخص اوباما تعبیر شده است.
هنوز رهبران این کشورها بخاطر دارند که چگونه اوباما «خط قرمز» دولت آن کشور در سوریه را بکاربردن «سلاح های شیمیایی» اعلام کرد اما در موقع مناسب از «خط قرمز» اعلام شده عقب نشینی کرد. تزلزل اینچنینی آنهم در مواضع قدرتمندترین کشور جهان مسلما نمی توانست از سوء استفاده رژیم آخوندی در مسیر تحقق بخشیدن به بلندپروازی های منطقه ایش بدور بماند و تمامی اینها همچنین نمی توانست از چشمان رهبران شورای خلیج فارس بدور باشد بطوریکه سناتور جان مک‌کین رئیس کمیته نیروهای مسلح سنای آمریکا در پی دعوت اوباما از رهبران شورای همکاری خلیج فارس اعلام داشت: «اوباما بایستی متحدان عرب را متقاعد سازد که از توافقنامه‌ای که با رژیم ایران به دست می‌آید نگران نباشند. در حال حاضر آنها احساس می‌کنند که هیچ حمایتی از طرف دولت اوباما ندارند.»
او در ادامه افزود: « این همان دلیلی است که عربستانیها ژنرال لوید آستین فرمانده مرکزی نیروهای آمریکا را فقط یکساعت پیش از آغاز حمله به یمن مطلع کردند.»
ناگفته نماند که از قول مقامات دولتهای غربی و در رأس همه آمریکا طی روزهای گذشته شنیده شده است که دولتهای عربی حاشیه خلیج فرس در برابر هرگونه تجاوز رژیم آخوندی از جانب همپیمانان غربی شان از «تضمین های امنیتی» برخوردار خاهند بود. درباره کیفیت چنین «تضمین های امنیتی» از «سپر دفاعی موشکی» و فروش «سلاح های بازدارنده» یاد شده است که مسلما منطقه ثروتمند خلیج فارس را به عرصه رقابت های فزاینده تسلیحاتی مبدل خواهد ساخت. اما ناظران سیاسی و نظامی بین المللی و منطقه ای بر این اصل متفق النظرند که هیجکدام از این تضمین ها نخواهد توانست رژیم بحران زی جمهوری اسلامی را از «جنگ طلبی» و جاه طلبی ها و کشور گشایی های فزاینده اش باز دارد.
برای ما ایرانیان که ۳۶ سال است که با رژیم جهل و جنایت آخوندی درگیریم اظهر من الشمس است که هرگونه عقب نشینی رژیم آخوندی از جاه طلبی هایش او را که از خود شیری در نزد حامیان داخلی و منطقه ایش ساخته است چنان بی یال و دم و اشکم خواهد ساخت که چنان ناگزیر راه به تعبیر خواب آشفته سرنگونی ولی فقیه تهران خواهد برد. چرا که جاه طلبی های رژیم و رجز خوانی های مداومش نه به دلیل قدرت و اقتدار این رژیم بلکه دقیقا نشآت گرفته از عجز و ناتوانی آن در درک و حل مشکلات و چالش های جامعه ایران در قرن بیست و یکم است.
باید با ضرس قاطع اعلام نمود که ملت های منطقه از جمله ملت ایران نه خواهان مسابقه تسلیحاتی با همسایگان که همگی آنها همچون ایران به جهان سوم تعلق دارند، می باشد بلکه تمامی آنها خواهان «پیشرفت» و «رفاه» اجتماعی هستند که این مهم تنها در گریز مداوم و فزاینده از دیکتاتوری ولی فقیه در ایران میسر است.
اتفاقاتی که در سوریه و یمن به وقوع پیوست در نهایت راه به این واقعیت ملموس برد که ملت های منطقه راه حل های چالش ها و مشکلات منطقه ای از جمله مشکل غول بنیان بنیادگرایی به پدرخواندگی ولی فقیه تهران را باید از «درون» تمنا کنند وگرنه «یرون»ی تنها در پی غارت ثروت های ملت های منطقه و نگاه داشتن این کشورها در دور تسلسل عقب ماندگی و رشدنایافتگی است. «کس نخارد پشت من...» امروز به اصلی فراگیر و قابل فهم در بین کشورهای منطقه تبدیل شده است و دقیقا از همین زاویه قدرت های جهانی را به تقلی و تلاش برای برگرداندن «آب» به «جوی» سنتی خود یعنی تکیه بر پشتیبانی غرب هستند. آنچه که در پی مذاکرات جاری در کمپ دیوید حاصل خواهد شد مشخص خواهد ساخت که تا چه حد دولتهای منطقه در انتخاب مسیر جدید و پیگیری آن مصمم و قاطع هستند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر