۱۳۹۳ مهر ۸, سه‌شنبه

ما اين سرزمين را كشف كرديم!! - ميثم ناهيد

در سال 1492 ميلادي، يك رخداد مهم در جهان به وقوع پيوست. كريستف كلمب، در حاليكه اقيانوس اطلس را در مي ‌نورديد، به سرزمين جديدي رسيد. آيا خود فهميد كه يك قارة جديد را كشف كرده؟ مي گويند «نه!». اما برخي هم مي گويند، از كشف بزرگش با خبر شد؛ آنگاه از كشتي خود كه ملكة اسپانيا به او داده بود، با فخر و غرور پايين آمد.

در همان حال، سرخپوستان بومي كه نسل اندر نسل در آن سرزمين بودند، كنار ساحل ايستاده و با شگفتي اين تازه وارد را مي ‌نگريستند. كريستف كلمب در حاليكه از لنگرگاه، به سمت ساحلِ سرزمين جديد، گامهاي بلند بر ميداشت، سينه را سپر كرد، سرش را بالا گرفت، كلاهش را روي سرش چپ و راست كرد؛ آنگاه رو به سرخ پوستان بومي فرياد زد: «من اين سرزمين را كشف كردم!!»

ولوله اي در ميان سرخپوستان برپا شد. آنها با تعجب به هم نگاه كرده و از يكديگر پرسيدند: «پس چرا ما تا بحال اين سرزمين را كشف نكرده بوديم؟!!».

گردونة زمان گذشت. دهها و صدها سال. تا اينكه به سال 2014 رسيديم. كشفي نو! آنهم به دست كريستف كلمب هاي جديد! كريستفِ هاي جديد ما، اينبار نه سرزميني جديد، بلكه مكاني را كشف كردند، كه در آن، ساكنانش، مورد سختترين نوع نقض آزادي و حقوق بشر!! قرار مي‌گيرند. نام اين سرزمين، «ليبرتي» است!

از اينرو، كريستف هاي ما، از ملكة نجات امروز جهان، وزارت پر مهر و عطوفت اطلاعات آخوندي!، يك كشتي در دنياي مجازي قرض كردند، با نام «اينترلينك» و «ياران». با كشتي وزارت، اقيانوس ولايت را در نورديده و خود را به ساحل پر درد ليبرتي رساندند. آنگاه، در حاليكه ما، مجاهديني كه 3 سال است روز و شب در ليبرتي هستيم، آنجا ايستاديم، از راه نرسيده، سينه را سپر كردند، سرشان را بالا گرفته، كلاه را روي سر چپ و راست كرده؛ سپس رو به ما فرياد زدند: «ما نقض آزاديهاي شما را كشف كرديم!!»

دقت كنيد: (بخشهايي از يك نامه به احمد شهيد)

«... رسيدگي به وضعيت اسفناک نقض حقوق انساني اسراي اردوگاه ليبرتي را از شما دادخواهي مي کنم... حقايقي که از درون اردوگاه ليبرتي و آنچه که بر اسراي آن ميگذرد، بسيار تلخ است... اين افراد (مجاهدين) چيزي جز آرامش، بازگشت به آغوش پر مهر خانواده هايشان و آزادي نمي خواهند. ولي سران سازمان، به طمع سوء استفاده تا آخرين نفس، آنها را زنداني کرده و حتي اجازه تصميم گيري به آنها نمي دهند... سران (سازمان) با ترفندهاي مختلف، با تهديد، ارعاب، فحاشي و… افراد را درون ليبرتي نگه داشته اند!!».

بله، كريستف هاي نو ظهور مدل 2014، اينطور باد بر غبغب زده و دوباره رو به ما، مجاهدين مستقر در ليبرتي، فرياد ميزنند: «ما نقض آزاديهاي شما را كشف كرديم!!»

من و ياران ديگرم در ليبرتي، هم اكنون با شگفتي به هم نگاه مي كنيم و از يكديگر مي پرسيم: «پس چرا ما تا بحال، اين نقض وحشتناك آزاديها را در ليبرتي، كشف نكرده بوديم؟!!».

۱۳۹۳ مهر ۱, سه‌شنبه

قافيه باختگي پدرخوانده داعش - محسن معصومي

بلند شدن «چوب» ائتلاف جهاني عليه گروه بنيادگرا و تبهكار «داعش»، از طرف هر كس جدي گرفته نشده باشد، الحق اينبار از طرف رژيم «گربه دزدها» خوب درك شده و جدي گرفته شده است. بي دليل نيست كه به مصداق رابطه مستقيم بين زشتي ميمون و ادا و اطوارهاي آن، ريز و درشت مقامات اين رژيم اين روزها از ترس يقه گيري و حساب پس دادن بر سر تروريسم، به ميدان آمده، مي كوشند تا با نشان دادن «جاي دشمن»، خودي لوس كرده با فرافكني تهديد را از سرخود دور كنند.

سالها پيش محمدجواد لاريجاني «تروريسم دولتي» شان را با همان منطقي كه الان داعش ياد گرفته است «نوع جديدي از قدرت» در پهنه جهاني (ما به ازاي قدرت سياسي، قدرت اقتصادي و قدرت نظامي) تئوريزه و از افتخارات «خاص» نظام داعشي شان دانسته بود و بارها و بارها بالاترين مقامات رژيم اعتراف كرده بودند كه تنها اهرم به دست آوردن و ماندن شان در قدرت، تئوري جنايتكارانة « النصربالرعب» (يعني پيروزي تنها با ايجاد رعب و وحشت محقق مي شود), بوده و هست.

رفسنجاني رسوا، كه آنقدر افتضاحات تروريسم كورش عيان است كه حاجت به بيان نيست، كسي است كه در رژيمي سراپا جاني و تروريست، حتي توسط همكاران و هم ريشان خود در اين باب هم، عنوان «آيت الله سرخپوش»، «مرد خاكستري»، «پدرخوانده»ي كارهاي داعشي، تروريستي و وحشت آفريني را دريافت كرده است. اوحالا با استشمام جهت تغيير باد و اوضاع، و ديدن چوب حسابرسي از جانيان وحشت آفرين، ناگهان در ديدار با وزير خارجه دانمارك به ياد «انسانيت» و «آزادگي» و... افتاده، قلب رئوفش! به درد آمده و غش و ريسه رفته كه:

«... انسان هاي آزاده چگونه مي توانند ادعاي غربي ها و به خصوص آمريکا را براي مقابله با تروريسم بپذيرند، در حالي که هنوز از تروريست هاي ديگر حمايت مي کنند... » (930618هابيليان)

هركس ايشان را نشناسد با اين صحبتها، ظهور«مادرترزاي قديس» جديدي را تصور مي كند! گويي او نبود كه صدبار جنايتكارانه تر از داعش و جنايتهاي آن، آنطور در تلويزيون رژيم نعره مي كشيد و فرمان نسل كشي گروهي صادر مي كرد و رسماً و علناً مي گفت كشتن مجاهدين و هواداران آنها به فضيحانه ترين وضعيت بايد صورت بگيرد، دست راست و پاي چپ آنها را بايد قطع كرد، مجروح آنها را نبايستي به بيمارستان رساند و كشتن آنها در خيابان نياز به محاكمه و شاهد ندارد. گويي در دوران صدارت او نبود كه صد بار جنايتكارانه تر از داعش سرهاي كشيشان مسيحي را بريده و به عنوان يادگاري از فتوحات، در فريزر منجمد ساخته بودند، گويي خود او نيست كه عليرغم تمام تلاشي كه دستگاه سياست مماشات براي چشم پوشي جنايات او در ازاي غارت منابع و سرمايه هاي ملت ايران داشت, آنقدر در تروريسم وحشي, شورش را در آورد كه دادگاه مماشات گران هم نتوانست از كنار موضوع رد شود و او را بعنوان آمر عمليات تروريستي محكوم و تحت تعقيب بين المللي قرار داد، گويي او نيست كه همين الان هم در ليست قرمز انترپل در معرض دستگيري و محاكمه جنايت انجام داده در آرژانتين است و جرأت پاگذاري به خارج از ايران را ندارد. گويي توسط دست پرورده و «نورچشمي» او نبود كه صدبار شنيع تر از كارهاي سربريدن داعش، پيكر پيرزن 75 ساله اي (خانم پروانه فروهر) را با كارد آشپزخانه سلاخي و قيمه قيمه كردند.

يا وزير خارجه اين رژيم فاشيستي كه هيچ «اصلي» جز حفظ حاكميت با هر شرارت و بد طينتي نمي شناسد، در حاليكه تلويزيونهاي جهان رقصيدن «سرجلاد» نيروي تروريستي قدسش را حين بازي با سرهاي بريده دو نفر در آمرلي عراق نشان داده اند، بيني گرفته، با چهره درهم كشيده، غمزة اعتدلالي « پيف، پيف، افراطي گري بو مي دهد!» مي آيد و مژدگاني مي خواهد كه «گربه ولايت عابد، زاهد و مسلمان!» شده و از اين نوع اعمال مبرا است:

«... ظريف جريان افراطي گري و تروريسم در خاورميانه و به ويژه عراق و سوريه را خطري جدي براي منطقه و جهان خواند و تصريح کرد: هيچ کس از تهديد افراطي گري و تروريسم نمي تواند در امان باشد و اين جريان نشان داده که به هيچ اصولي پايبند نيست... ». ( 930617هابيليان)

انگار نه انگار كه يكسال پيش در دولتي كه او پادوي چاپلوس و حقير آنست, چگونه تمام «اصول»، «قراردادها» و «قوانين بين المللي و انسان دوستانه» زير پا گذاشته شد و با كمك نيروي تروريستي قدس, در عملي بسيار غيراخلاقي تر و شنيع تر از كارهاي تبهكارانة داعش، 52مجاهد بي سلاح و دست بسته, به رگبار بسته شدند، مجروحان را در روي تخت بيمارستان تيرخلاص زدند و امدادگراني كه حتي در حكومت هاي ضد بشري فاشيستي هم در صحنه جنگ مصونيت داشتند به جرم مداواي «انسان» مجروح، به رگبار بستند.

اين شكلك و اداها، و اين ايزگم كني مضحك و تكراري، ابلهانه تر از آنست كه ديگر قدرتي و دولتي را بفريبد. دوراني كه در پرتو وطن فروشي و زد و بندهاي خائنانه دزدكي مي شد در شكافهاي سياست هاي جهاني، زندگي انگل وار داشت و از محيط هاي تاريك و نيمه روشن براي جولان دادن استفاده كرد و از تروريسم به عنوان «نوع جديدي از قدرت» استفاده هاكرد، ديگر گذشت. دوراني كه در آن، ماندگاري رژيم نه ناشي از ظرفيت, قدرت و توانايي خودش، بلكه ناشي از دكترين و الزامات خطي و سياسي خطوط غالب «دنياي استكبار!» بود. دوراني موقت،گذرا و سپري شدني، كه براي رژيم مادون تاريخي بسيار بيشتر از كوپني كه داشت فرجه حيات قائل شد. اينرا رفسنجاني بعنوان بادسنج اين نظام قرون وسطايي و جانوري كه ارتعاشات زلزله را كمي پيش تراز بقيه دريافته, خوب متوجه شده است. لذا اينكه اينبار هم مثل قضيه افغانستان و عراق با همراهي و همسويي بخواهد هم از همراهي با «القاعده» و «داعش» و هم از همراهي با ائتلاف, همزمان بهره برداري كند و موج جهاني از تنفر از تبهكاري هاي «داعش» را بعنوان شكافي براي ادامه حيات رژيم تروريستي خود تبديل كند, سرابي بيش نيست. اين بار چيدن پرو بال تروريسم از چيدن سر انگشتان رژيم در عراق، سوريه و لبنان هدف گذاري شده است. واقعيت هاي سر سخت انكار ناپذير نخواهد گذاشت در ادامة سر انگشتان، سر مار را در تهران از مهلكه بيرون ببرد.

دوراني كه در آن، خبرگزاري سپاه پاسداران ـ فارس ـ در 14 ژوئن2014 به خودش در رابطه با بحران منطقه وعده مي داد: «... نبايد از قدرت و تاثير سلاح عمليات رواني (يعني داعش سازي) غافل شد. تاكتيكي كه نظام سوريه نيز نتايج خوبي از آن حاصل كرده است...» سپري شده است.

بي دليل علي لاريجاني آغاز تهاجم به آنرا «فاجعه» قلمداد نمي كند و بي جهت خامنه اي دستپاچه و با يك مصاحبه سرپايي, سراسيمه وارد صحنه نمي شود تا ترسي كه سراپاي رژيم را فرا گرفته با توپ هاي توخالي و مضحك جمع و جور كند. واقعيت ژئوپوليتيكي اين منطقه از جهان چنين روندي را عليه او مقدر و الزامي ساخته است.

بي جهت نيست كه پايداري و مقاومت 12ساله در عراق كه منشأ سمت دادن به همه قضايا در منطقه است آماج كينه هاي بي وقفه رژيم قرار دارد.

و بالاخره بي جهت نيست كه با همه عداوت و دشمني كه نثار اين مقاومت شده، بدليل همخواني خطوط آن با حقيقت و اصيل بودن آن، نقش سمت دهندگي داشته، اعوجاج بقيه را تصحيح و راه اصلي حل تضاد منطقه را سرانجام روي ميز آورده است.

محسن معصومي

شهريور1393

۱۳۹۳ شهریور ۲۹, شنبه

دَجّال گري آخوندي در هنر و موسيقي ايراني هم

...؟! ـ كاميار ايزدپناه
اين روزها اگر دقت كرده باشيد، موضوع هنر به اشكال ضد و نقيضي در رسانه ها و سايتهاي رژيم آخوندي مورد بحث قرار گرفته و يا عنوان مي شود. روزي با درج اخبار بي پايه مانند «موفقيت گروه كُر ايران در فستيوالهاي جهاني»، روزي ديگر با «پرداختن به سوابق هنري» استاد بزرگي چون عماد رام و يا ترتيب دادن جلسات مصاحبه با اين يا آن نوازنده و خواننده براي «باز كردن درد دل» در مورد موسيقي و ...
چنين چيزهايي را بايد از جمله رخدادهايي به حساب آورد كه در طالع ببني اين نظام، هر از چند گاهي با حلول وضعيت «قمر در عقرب» به وقوع مي پيوندد.
همچنانكه در طول دهه هاي گذشته به عيان ديده ايم، موضوع هنر و هنرمند، چيزي نيست كه علي الاطلاق در كيش ارتجاعي ولايت فقيه جايي داشته باشد. به عنوان مثال، موسيقي و ترانه كه باعث تلطيف طبع و آرامش روحي انسانهاست، در مذاق آخوندها مانند پوست انار و مازو عمل مي كند و تلخ كامي روح و روان آنها را به همراه دارد. اين را فقط من يا شما نمي گوييم، بلكه تاريخ شهادت داده است. حتي شيخ اجل، سعدي شيرازي، در بيان خاطره يي از يكي از سفرهايش اشاره مي كند به صحنه يي كه در آن نواي موسيقي شتري را به رقص در مي آورد اما در شيخي كه آنجا بوده هيچ اثري نمي كند. بنابراين ريشه اين ضد و نقيض گوييهايي كه امروز در زمينه هنر و بطور خاص موسيقي در سايتها و رسانه هاي آخوندي به چشم مي خورد، انعكاسي قانونمند از همين تعارض شكل و محتواست.
راستي در نظامي كه در سركوب هنرمندان و نويسندگان و اهل قلم شهرت بسيار دارد، چنين وانمود هايي عجيب نيست؟ چرا آخوندها در برهه هايي ناگهان هنردوست و مشوق هنرمند مي شوند؟ در حاليكه رسانه هاي همين رژيم نقل مي كنند:
- چند ماه پيش در يزد، نيروهاي بسيج، يك گروه هنري وابسته به خودِ وزارت ارشاد را حين اجراي برنامه به همراه خواننده اش، با تحقير و خواري از سن پايين كشيدند.
- كمي قبل تر از آن، چند فارغ التحصيل رشته موزيك در نجف آباد، به جرم تحقيق در مورد موسيقي با استفاده از منابع خارجي، توسط نيروهاي انتظامي دستگير و به نقطه نامعلومي برده شدند.
- باز هم پيش تر چند كنسرت در اهواز توسط نيروهاي انتظامي لغو و از ورود مردم به سالن كنسرت جلوگيري شد.
- پيش تر از آن، بيش از 20 نفر از خوانندگان، نوازندگان و آهنگسازان در شهر كرمانشاه دستگير و به جرم فعاليتهاي هنري محاكمه و مجازات شدند و... همين هفتة قبل، فعاليت فرهنگسراهاي موسيقي ممنوع اعلام شد و همين ديروز در اصفهان مقامات فرودگاه اين شهر، از ورود چند چهره و نوازنده معروف موسيقي به داخل هواپيما جلوگيري كردند، به اين علت كه ساز موسيقي با خودشان حمل مي كردند!
جالب توجه است كه همه اين رخدادهاي «هنري!» در همين يكسال گذشته و از شروع دوران آخوند بازيافتي و «معتدلي!» چون روحاني تا امروز به وقوع پيوسته است (بگذريم از اينكه هيچكدام از همين هنرمندان مشهور و غير مشهور هم تا كنون دم برنياورده اند). حالا اينهمه دم خروس، چه عرض كنم، دم تمساح را كه از زير عباي آخوندها بيرون زده داشته باشيد، برويم سراغ همان «چرا»يي كه مطرح كردم. چرا آخوند ناگهان هنردوست مي شود؟
پاية روانشناسي رژيمها و نظامهاي ديكتاتوري، دراين جملة كوتاه خلاصه مي شود: «تو نيز آزادي سخن بگويي، اما فقط بايد چيزي را بگويي كه من مي پسندم». اگر عملكرد گوناگون چنين رژيمهايي را به دقت مطالعه كنيد، متوجه مي شويد كه همه در همين جملة ساده ريشه دارند.
نظام آخوندي نيز، به مثابة پليدترين نوع ديكتاتوري در زمان ما، بر اساس همين معادله عمل مي كند. براي اينكه سخن به درازا نكشد، ذره بين را درست مي برم روي موضوع هنر و بطور ويژه موسيقي در اين نظام.
در ايدئولوژي حاكم بر اين رژيم و همه گردانندگانش، از همان سيد روح الله (منبع نكبت) تا همين خامنه اي و روحاني هفت خط، موسيقي و نواختن آن, در جرگة كارهاي حرام و ممنوع بوده و هست. بعد از سي و اندي سال، هنوز كه هنوز است، نشان دادن تصوير ساز نوازندگان در رسانه هاي جمعي حكومتي، از جمله موضوعهاي مورد مناقشه مي باشد. پس با ملتي كه گفته مي شود دو سوم جمعيت آن را جوانان تشكيل مي دهند و زير بار چنين چيزهايي نمي روند چه بايد كرد؟ بر مي گرديم به همان جمله سحر آميز!
«تو نيز آزادي كه بنوازي و بشنوي، اما فقط چيزي را كه من مي پسندم».
بر اين مبناست كه مي بينيم در دهة شصت، آهنگسازان و خوانندگاني اجازة فعاليت هنري پيدا مي كنند كه عموماً «جنگ كوك» هستند و كارها و آثارشان در خدمت شعارها و سياستهاي جنگ خانمانسوزآخوندها با عراق قرار مي گيرد.
دهة پس از 1370، با اوضاع ديگري مواجه مي شويم. از يك سو گسترش ارتباطات جامعه با جهان خارج از طريق مسافرتهاي خارجي و دستيابي به ماهواره و اينترنت، كه بطور ويژه آگاهي و آشنايي نسل جوان را با انواع موسيقي افزايش مي داد؛ از سوي ديگر موج جمعيتي پس از انقلاب، يعني قشر جواني كه در سال 76 به سن 16 تا 18 سالگي رسيده و فضاي تنگ و تار تنيده شده بر گرد خود توسط رژيم ديكتاتوري حاكم را بر نمي تافت.
همزمان، اين سالها مصادف بود با ظاهر شدن تدريجي بازتابهاي خط مشي پوچ و بيهودة جنگ 8ساله در درون حكومت و سربرآوردن خاتمي به عنوان «سرِ سوم» در جدال بين خامنه اي و رفسنجاني. آخوند خاتمي طي دوران رياست خود، تلاش كرد ضمن حفظ چهارچوبهاي نظام ولايت فقيه، آنرا در زمينه هاي مختلف سياسي، فرهنگي، اقتصادي و اجتماعي، براي كشورهاي غربي بَـزَك كرده و به پديده يي قابل تحمل و تعامل تبديل كند. وي به موازات اين سياستهاي مزورانه، از جمله تصميم گرفت در زمينة فرهنگ و هنر, حيطة محدودي را نيز براي موسيقي پاپ باز كند، البته تحت كنترل كامل «وزارت ارشاد»، ارگان سركوب ديكتانوري آخوندي كه طي سالها به عنوان گزمة فرهنگي-هنري، تيغ زهرآگين سانسور خود را هرگز بر زمين نگذاشته است.
برآيند اين سياست، در عين وجود سياست اختناق حاكم بر جامعه، تولد پديده اي بنام «موسيقي زير زميني» در ايران را به همراه آورد. البته ناگفته نگذارم كه بسياري از گروههاي موسيقي كه در اين زمينه فعاليت داشتند، بعدها يا مجبور به ترك ايران و يا در همانجا تحت تعقيب قرار گرفته و دستگير شدند.
دوران احمدي نژاد، كه بازار «سمفوني هسته يي» و «سرود هسته يي» در آن خيلي رواج پيدا كرد، برجسته ترين دستاوردش اين بود كه بطور كلي فاتحة هر آنچه هم كه از اركستر سمفوني و موسيقي باقيمانده بود، خوانده شد...
حالا اما در زمان ملا حسن روحاني، بازي از نو اما، به قول فرنگيها، با «ورژن» جديدي از آخوند خاتمي، شايد هم مخلوطي از رفسنجاني و خامنه اي شروع شده است. در نتيجه در عين حال كه سركوبي اهل موسيقي و اهل هنر همچنان ادامه دارد، ناگهان برق «گروه كر آوازي در فستيوالها» هم چشم پاسدار جنتي و ديگر كارگزاران و عمله هاي ارتجاع را خيره مي كند!
راستي با اينهمه نشانه، دجالي كه مي گويند در آخرالزمان قرار است بيايد، چه ويژگيهاي ديگري را داراست كه ما الان در اين رژيم نمي بينيم؟
چنين نمودهايي البته از اين رژيم غيرقابل انتظار نيست، اما آنچه بيشتر قابل توجه است، آفت پخمگي سياسي-هنري در جامعه ماست. اين حقيقت تلخ دوران ماست كه مانند لكة سياهي بر تاريخچة هنر و موسيقي ايران نشسته است. وا اسفا! كه رژيم تا جاييكه مي تواند براي پيشبرد اهداف سياسي خود، بيشترين سؤاستفاده را از چهره هاي موسيقي و هنري مي كند و آنها را از طريق مصاحبه و كنفرانس و اعطاي جايزه و امثال اينها، پاي مُهر تأييد زدن بر سياستهاي به غايت ضد هنري خود مي آورد. افسوس و تأسف بيشتر آنجاست كه گاه حرارت كاسة تعريف و تمجيدهاي اين جماعت «هنرمند» از عملكردهاي پوشالي رژيم آنقدر بالا مي گيرد كه از آش آخوندها هم داغتر مي شود. براي تشريح شرح اين احوال شما را به خواندن يكي از داستانهاي مثنوي مولوي، به نام «خر برفت و خر برفت...» توصيه مي كنم.(پاورقي 1)
بيچاره، جوان هنرمند ايراني بر سر راه خود، فقط با «هفت خوان دجال» روبرو نيست. بلكه علاوه بر آن بايد همواره در قبال «پيشكسوتاني» هم هشيار باشد كه قرار بود همراه با تربيت تخصصي، نقش راهنما و معلم فرهنگي نيز برايش داشته باشند. اما بدبختانه با شركت در وارونه گوييها و واژگونه سازيهاي موجود اين رژيم، بيشتر نقش «خر دجال» را ايفا مي كنند. بله، هزار اندوه و اسف كه:
از هزاران تن يكي تن صوفي اند باقيان در دولت او مي زيند
كاميار ايزدپناه
شهريور93

پاورقي(1):
داستان «خر برفت» از مثنوي مولوي
صوفي مسافري, در راه به خانقاهي رسيد و شب آنجا ماند و به جمع صوفيان رفت. صوفيان فقير و گرسنه بودند. پنهاني خر مسافر را فروختند و غذا و خوردني خريدند و آن شب جشن مفّصلي بر پا كردند و مسافر خسته را احترام بسيار كردند. پس از غذا سماعي بكردند و همي خواندند «خر برفت و خر برفت و خر برفت» و با اين ترانه گرم شدند. مسافر نيز به تقليد از آنها ترانة «خر برفت» را با شور مي خواند. هنگام صبح همه خداحافظي كردند و رفتند. صوفي مسافر، بارش را برداشت و به طويله رفت اما خر را نيافت. احوال را از خادم پرسيد. خادم گفت: صوفيان گرسنه حمله كردند و خر را بردند و خوردند. صوفي گفت: چرا به من خبر ندادي؟ خادم گفت: به خدا قسم, چند بار آمدم تو را خبر كنم. ديدم تو از همه شادتر هستي و بلندتر از همه مي خواندي «خر برفت و خر برفت و ...».

۱۳۹۳ شهریور ۲۸, جمعه

برتولت برشت، تبلور حقیقت وانسانیت

”برتولت برشت، تبلور حقیقت وانسانیت“ م. وحیدی

«آن‌کس که حقیقت را نمی‌داند، بی‌شعور است
اما آن‌کس که حقیقت را می‌داند، و آن را دروغ می‌نامد، تبهکار است.»
”برشت“
از برشت و اندیشه‌هایش، و وسعت و گستردگی آثار و دیدگاههایش سخن گفتن، مشکل است و نمی‌توان او را، در چند سطر گنجاند. کارشناسان و محققان ادبیات، پژوهشگران و هیئت‌های فرهنگی و علمی و آکادمیک، می‌بایستی این مهم را برعهده‌گرفته و این نابغه عصر را، در جایگاه واقعی خود بنشانند.

برشت، وجدان بیدار، مبارزی پرشور و فرزند راستین زمان خویشتن بود. شاعر و نمایشنامه‌نویسی خلاق و جستجوگر که به نیاز تاریخی عصر خویش پاسخ گفت و با افکــــار و تخیلات بلندش، مشعل اندیشه ضدفاشیستی و ضددیکتاتوری را، شعله‌ور و روشـن نگاه داشت و ناعادلانه و غیرانسانی بودن حاکمیت سرمایه‌داری را، ترسیم و بیان نمود:
- در خانه،

طاعون سیاه
در بیرون،

            سرمای مرگزای
...
من به چنین دستگاه حکومتی
که از بن ناخواسته است
                        تف می‌اندازم...
او در کشورش آلمان یا هر کجا که پا می‌گذاشت، از بیداد و ستم سخن می‌گفت و حامی محرومان و مبارزان در سرتاسر جهان بود و در سراسر آثارش، به دفاع از حقیقت و ستایش از انسانیت پرداخت‌.

او در مورد ”هنر“ و ”کار هنری“ ، به آن دسته از افرادی که هنر و اندیشه‌ی خود را، به فاشـیسم و نظام سرمایه عرضه کرده بودند می‌گفت:
”اینان“ دلالان هنر ”و“ روشنفکران متظاهر ”و همدست و هم‌داستان با حاکمان ستمگر هستند. هنر را نمی‌توان در خدمت گروهی قرارداد، که از آن به نفع خود تغذیه می‌کنند. در جایی که“ حقیقت ”مورد هجوم سرکوبگران قرار می‌گیرد. هنــرمند باید برای نوشتن شجاعت به خرج دهد هنرش را، مثل یک سلاح کارآمد، علـــیه بیداد و جهل به‌کار گیرد... نباید در مقابل قدرتمندان سر خم کرد و به ضعیـــفان خیانت ورزید... نوشتن حقیقت کار سختی است و انسان در مــورد خودش نیز، باید حقیقت را بگوید“ ...

و در جای دیگری نوشته‌بود:
”هنرمندی که سعی دارد غیرسیاسی باشد، در مقابل قدرتمــــندان عذاب وجدان ندارد. حاکمان نیز، پول خوبی به او می‌پردازند... ما باید واقعیات و حقایق را، زمانی که شرایط بسیار سخت است، بیان کنیم. به‌خصوص در مورد کسانی که شرایط برای آنها بدتر از همه است. حقیقت در دستان ما باید به سلاح تبدیل شود“.

برشت مبلغ سادگی و ساده زیستن و شیفته‌ی سوسیالیسم بود. او در پردازش نمایشنامه و اجرای آن، یک‌قلم، از صحنه‌پردازیهای متداول و پرخرج، دوری می‌جست و کم‌خرجی را، در نمایش تئاتر، روش کار خودساخته بود. سنت‌شکنی در مقـــوله‌ی تئاتر ا، از ویژگی کارهای او بود و در این راستا، به سرزنش کلاسیســـتها و افکار کهنـــه و منجمد اعتنایی نمی‌کرد. او همیشه در حال نو شدن و نو کردن آثارش بود:
بنگر اندیشه‌هایت را
          و ببین که کهنه‌اند
با من بیا...
تا شهری نوین بنا کنیم...

او برای کودکان، کارگران و برای کشاورزان و زحمتکشان، به زبان خودشان می‌سرود و می‌نوشت و زندگی و تاریخ را، هم‌چون عرصه‌ای می‌دانست که آرزوها و عقاید مردم در آن، به تحقق می‌پیوندد و بر خلاف نظریه‌پردازان بورژوازی، که تصوری متافیزیکی از روند تاریخ‌دارند، سرچشمه‌ی تضادهای آشتی‌ناپذیر طبقاتی را، در شرایط مادی زنـــــدگی جستــجو می‌کرد و توده‌ها را، نیروی محرک تکامل اجـــتماعی می‌دانست. آنچه برای او مهــم بود، مردم بودند. به همین خاطر، حاضر بود، برای رفاه و آزادی آنــها، سختی راه، آوارگی و تبعید و برچسب ”خائن“ بودن را، به‌ جان‌ و دل بخرد و تحمل کند و خود را فدا سازد. او با همــــسر وفادار هنرمندش – هلنه وایگل – سالها تحت تعقیب گشــــتاپو بود، حتی در خارج از کشور خود:
ما سرزمین‌ها را
بیشتر از تعویض کفش خود
درنوردیده‌ایم...

برشت هم درد را می‌دانست وهم درمان را، و تنها راه نجات خلق‌ها را، از سایه‌ی حاکمیــت فاشیسم و سرمایه‌داری، اتحاد و خیزش آنان و پایداری، در برابر تمامی نیروهای بازدارنده‌ی تاریخ بیان می‌کرد:
اگر از پا افتاده‌ای
برخیز!
اگر شکست‌خورده‌ای
باز بجنگ!
چرا که شکست‌خوردگان امروز
فاتحان فردایند.

پایه‌ی جهان‌نگری برشت، ایمان به ” انقلاب“ و نیروی خلاق و لایتـــــناهی مردم بود. او خواهان سوسیالیسم و صلح و جامعه‌ای بود که در آن اثری از استثمار و اختناق و ستم نباشد، و تا پایان عمر نیز به این عقیده‌اش وفادار باقی ماند. او در یکی از اشعارش ”در ستایش کمونیسم“ می‌گوید:
معقول است
فهمیدنی و آسان
تو که استثمارگر نیستی
درکش توانی کرد
جویای آن شو!
استثمارگران جنایتش می‌نامند
اما ما می‌دانیم که پایان جنایتهاست
نه حماقت
که پایان حماقت‌هاست...

برشت با رسالت ایدئولوژیک خود، ماهیت پدیده‌ها را در جهت تکامل تاریخــی نشان داد و با نکوهش نظام سرمایه، یادآوری نمود که نبایستی هرگز در رسیدن به آرمان خود، خسته شد و ناصبوری نشان داد:
دشمنان ما منتظرند
تا خسته شوی
هنگامی‌که نبرد
در شدیدترین مرحله است...

”ارنست فیشر“ ، منتقد معاصر آلمانی در مورد برشت گفته است: ”او به مردم کمــــک می‌کرد تا دیوارهای جهل و دروغ و تیرگی را در هم بشکنند“.

در روزگار طغیان به میان مردم آمدم
و به شورش ایشان پیوستم...
دست‌به‌کار شو!
تو همه‌چیز را باید بدانی!
تو باید رهبری را به دست بگیری!
ای آن‌که در تبعیدی
یاد بگیر!
ای زنی که در خانه نشسته‌ای
یاد بگیر!
تو باید رهبری را به دست گیری!

آثار برشت، تصویر زنده و جانداری است از وضعیت مردم و جامعه. دلسوزی و انسانیت بیکرانی که وی، نسبت به خلق‌ها داشت، از او هنرمندی واقعی و بالغ، که در اوج فرهنگ اروپا قرار گرفته بود، ساخته بود. انسان برشت نه‌تنها از تاریخ جدا نشد، بلکه با تمام ماهیت و شعور و اندیشه و روحیاتش، در جریان حرکت تاریخ قرار گرفته و بر محـیط خویش تأثیر می‌گذارد. انسانی که تغییر می‌دهد و اسیر حوادث نمی‌شود، و با پیشـــامدها و شرایط به وجود آمده، به جنگ برمی‌خیزد (نمایشنامه‌ی مادر).

برشت با درکی درست از رویدادها و حوادث، دنیای کهن را محکـــوم به شکست می‌دانست و سرمایه‌داری را، نیرویی ویرانگر می‌خواند، که عالی‌ترین صفات او را، از بین می‌برد و، وی را، به پست‌ترین غرایزش می‌کشاند:
نظر به این‌که همیشه گرسنه می‌مانیم
زیرا که
نان سفره‌ی ما را ربوده‌اید
مصمم شدیم که ثابت کنیم
بین ما
و نان و گندم خوب
به‌جز یک گام
فاصله‌ای نیست
...
تفنگ‌هایتان
سرهای ما را
نشانه رفته است
مصمم شدیم که از مرگ نهراسیم

او در سال 1956 و در حالی که هم‌چنان در تبعید به‌سر می‌برد، در گذشت.

یادش گرامی باد!

۱۳۹۳ شهریور ۲۷, پنجشنبه

گردن زن راه

27 شهریور سالگرد فوت شهریار در ایران بلا زده ما روز شعر خوانده شده است به همین مناسبت این رباعی تقدیم می شود به ان دسته هنر مندان و شاعرانی که نان را به نرخ روز کوفت می کنند

*

گردن زن راه *

گفتم نرو این راه پر از چاله و چاه
آلوده نکن دامن زرینه « شاه »
دامی زده بر گنج غزل های شما
در کُنج سر ِ گردنه گردن زن راه

میراسماعیل جباری نژاد
م - ُدلی

۱۳۹۳ شهریور ۲۴, دوشنبه

مثنوی حماسه سازان

مثنوی حماسه سازان *

* خون « بابک » غـیرت « ستا ر» در رگهای ماست *

ای هما ی تیز با ل آ سما ن عا شقی
با ل وپر بگشو ده ای در بیکرا ن عاشقی

تو ستون عشق را در بی ستون خا کدان
درغم شیرین زدی فرها د وش تا جا ودان

از کتا ب عشق خواندم قصه شیرین تو
ای مجاهد خونبها ی عشق در کا بین تو

قصه ی عشق تو هم بگذشت ، از هفت آسمان ؟
لب به دندان می گزند اینک جمیع قدسیان

ا ی که بر دوشت نهادی کوله با ر میهنی
نغمه ی خون می نوازی با سه تا ر میهنی

در دل یاران فکندی جوششی از شوق و شور
در دل شب زنده داران جلوه ی دریا ی نور

پتک عشقت حلقه های بردگی را بگسلد
نغمه ی آزادگی تا گوش دل ها بشنود

بی تو آری نا له ها خیزد ز نا ی ژاله ها
با تو معنی می شود دیوا ن سرخ لاله ها

جلوه ی طور تجلائی تو بر سینا ی عشق
دُردی صهبا ی کهنه در ته ِ مینا ی عشق

با تو من تطهیر گشتم اینک ای مقصود من
کوثر عشق مگر در تا ر و پود بود من

جذبه ی عرفا نی و احسا س شعر مو لوی
چلچراغ واژه ها در بیت بیت مثنوی

نغمه عشق تو جا ری از لب ا فلا کیا ن
با ورم نآ ید که باشی از تبا ر خا کیا ن

داغ عشقت را بزن بر تا ر و پود کهکشا ن
بر سر ِ دشمن فکن خا کستر هفت آ سما ن

ا ی که نامت دم به دم جاریست از لب ها یمان
آ بشا ر رود مهتا بی تو در شب ها یما ن

گور فرعون زمان را همچو موسی کنده ای
نغمه ی آ زادگی در کهکشا ن افکنده ای

ا ی هما ی تیز با ل قله های سر گران
سایه ی دولت نشا ن بر خا ک ما ایرانیا ن

پیک خورشیدی مگر از آ سما ن ها ی بلور
خیزد از نا ی نئ ات صد نغمه پر شور نور

نعره ات چون غرش طغیا ن ا قیا نوس ها
لرزه ها افکنده ای در جا ن د قیا نوس ها

با سمند عشق هستی میر میدا ن دار حق
تا درفش فتح کوبی بر فراز دار حق

لاف رستم کهنه شد با هفت خوان داستان
خوان به خوان بگذشتی از هفتاد خوان راستان

سر بداران صف به صف منصور وار از بهر یار
شعر سرخ عشق را خواند ند در بالا ی دار

در قما ر عشق بین جا نبا زی عشا ق را
دیده را بگشا وبین معراج این لیلا ج ها

نغمه ی آ زادگی افتاده در گردون دون
بگذرازجا ن هد یه آ زادگان خون است خون

می جهد خونا ب دل از چشمه سار چشممان
وا ی اگر طغیا ن کند آ تشفشا ن خشمما ن

نیست ما را باکی از طغیا ن ا قیا نوس ها
کشتی ِ ا مید ما را نوح دوران نا خدا

نعره ها ی سربداران غرش طغیا نما ن
خرمن سرخ شقا یق زینت بستا نمان

ما گل آ زادگی کا ریم در گلدان عشق
بذر خون پا شیم آری در دل بستان عشق

غرش اموا ج ا قیا نوس ها آ وا ز ما
کهکشان تا کهکشان شد بُعد چشم اندا ز ما

نغمه ی آ زادگی در تا ر تا ر سا ز ماست
تند ر توفنده آ ری شعر خوش آ واز ماست

گلشراب عشق آری در سبوی شعر ما ست
نعره های سربداران از گلوی شعر ماست

در گلستان وطن بنگر چه گل ها پر پر است
باده ی سرخ وفا را نوش نوشی دیگر است

این صدا ی «شُر شُر » از نای که می آید برون
وا ی من ، افتاده اسماعیل در دریا ی خون

در منا ی عشق جوشد خون « اسما عیل » مان
مرده خیزد با صدای صور اسرافیل مان

در بیا با ن بلا بین عا شقان جا ما نده اند
قیس وش در حسرت دیدار لیلا ما نده اند

خنجر وحدت کنون بر سینه « من » ها کنیم
قطره را با قطره اینک وسعت دریا کنیم

اینک ای ایران من ننگ است ما را این چنا ن
سر فرود آریم بر تیمور لنگ عصر ما ن

بشنوید ای ظا لما ن گلبا نگ چا ووشا نمان
می چکد از چنگ تان خون سیا ووشا ن مان

می رسد با اسب ایمان کاروا ن سا لا رما ن
مرده خیزد با دم عیسا ئی سر دار ما ن

خفته گا ن میهنم را این بشارت بس خوش است
کآ ید اسرا فیل مان با صور بیداری به دست

سینه ی دشمن دَرَد پیکا ن تیز تیرما ن
بوسه بر فرقش نشیند با لب شمشیر ما ن

توسن ایمانمان تکتا ز جولانگاه عشق
شوکت آئین نما ن جا ه و جلال ماه عشق

تندر آسا بگذرد از بام گردون داد خون
نغمه ی شیرین شنو با بربط فرهاد خون

آ فتا ب خون مان تابید از در گاه عشق
پرتو ایمان مان باشد فروغ ماه عشق

تا رسد فرمانت ای فرمانده سردار ها
گویمت لبیک آری بر فرا ز دار ها

از پرند خون به تن پوشیده ام شولای مهر
در بسیط کهکشان افکنده ام غوغا ی مهر

هم صدا خیزید ای شیرا ن آ ذر بایجان
تا بر افرازیم اینک پر چم ستا ر خا ن

با سرود میهنی خیزید ای تبریز یا ن
مانده فرزندانتان در مسلخ چنگیزیان

غرش امواج دریا از خروش نا ی ما ست
خون با بک غیرت ستا ر در رگهای ماست

خوش سرودی «ُادلی » آری شعر آ تشبا رعشق
می کشد آ خر تو را تا اوج اوج دار عشق

میراسماعیل جباری نژاد
م - ادلی

خدا حافظ ، حافـظ

* سروده شده در آرامگاه خواجه *

خدا حافظ ، حافـظ

حافظ ای مرغ خوش آواز خدا حافظ تو
دلـنشین نغمه شهناز خدا حافظ تو

بلبل عـشق توئی عـزت گلـزار ادب
هان تو ای بانی ا عـزاز خدا حافظ تو

ای تو دلـچسب ترین عـطر گل باغ غـزل
ای غـزال ای همه طنا ز خدا حافـظ تو

مرکب شعر تورا دلشده گانند سـوار
هان تو ای را کـب تـکـتاز خدا حافظ تو

ای که آهنگ غـزل های تو در خلوت شب
با من ِ دلـشده دمساز خداحافـظ تو

ظلمت کلبه دل را یـد بیضا ئی توست
ای سراپا همه ا عـجاز خدا حافظ تو

نقـش نام تو بود زینت سر دفـتر من
ای مرا جمله سر آ غاز خدا حافظ تو

هان تو ای منظر سر سبز گلستان غـزل
شـو کـت گلشن گلـنـاز خدا حا فـظ تو

طا یر قـد سی عـشقی به بلندای هـنـر
آ خـرین قـدرت پر وا ز خدا حا فظ تو

نـقـش خورشیدی خضری به صف گمشده گان
هان تو ای شا عــر ممتـا ز خـدا حا فـظ تو

رفـتم اما نرود نقـش خیا لت ز سر م
حا لیا ،حا فـظ شیراز خدا حا فـظ تو

نغمه پرداز تو شد « اُدلی » ِ اقـلیم ادب
ای تو آگاه ز هر راز خدا حافـظ تو

ا ُ د لی = به معنی آتشین در زبان شیرین آذری

میراسماعیل جباری نژاد

۱۳۹۳ شهریور ۱۸, سه‌شنبه

معنی ساده، کوتاه و صریح جدایی دین از دولت

یکی دوبار در یک کنفرانس بین المللی در باره دمکراسی، که در یک پایتخت معتبر اروپایی هرسال تشکیل میگردد- و نگارنده نیزهر باربه آن، برای شرکت در بحثها دعوت میشود-، و نیز اغلب- در پاره ای بحثهای رسانه های اجتماعی، مشاهده میکنم و به صحبتهای برخورده ام، که نشان از عدم درک درست مفهوم جدایی دین از دولت دارد. این امر از آنجا مرا وا داشت که همین هفته و بطورسریع و صریح چند سطری درباره آن بنویسم که حتی متوجه شدم، که علیرغم عدم آگاهی بسیاری به این بحث، حتی حقوقدانان و افراد مشهوری که به این کنفرانس بزرگ بین المللی دعوت میشوند، این اشتباه فاحش در ارائه معنی و مفهوم درست این مقوله اساسی در دمکراسی را، تکرار میکنند.

یکبار حتی یک حقوقدان ایرانی- اتفاقا هم دانشکده ای سابق من در دانشکده حقوق وعلوم سیاسی تهران- که جایزه صلح نوبل هم گرفت-، وقتی در پانل مربوطه در این کنفرانس بحث میکرد، از لزوم جدایی دین از سیاست! موکدا داد سخن میداد. وقتی دوباره و سه باره تکرار کرد، و دیدم که مسئله یک اشتباه لفظی نیست، و نوبت من که رسید، بطور ساده و کوتاه صحبتهایی در این کنفرانس کردم که چکیده آن درزیر می آید:
الف. یک مشکل اصلی برای ما ایرانیان مشکل دیرینه تعریف "دولت" در زبان فارسی است. این کلمه از استیت، اتا، اشتات، استاد ومشتقات آن در زبانهای فرنگی گرفته شده است که معنی اصلی و واقعی آن تشکیلات حاکم بر یک کشور( کانتری، پیی، ویا لند) است یعنی شخصیت حقوقی و جهانی یک ملت ( نیشن یا ناسیون) که نماد آن قانون اساسی یعنی اساس تشکیلاتی و اداره یک کشور و یک ملت است. وقتی میگوییم دولت فرانسه، کره جنوبی، هند، ایران، تونس، شیلی، ایالات متحده آمریکا یا دولت گینه پاپائو یا استرالیا، مقصود این نهاد تاریخی و ملی و حقوقی است که یک تشکل مستقل از کشورهای دیگر است.
گرفتاری وقتی شروع میشود که درزبان فارسی کابینه و حکومتی که هرسه سال یا چهارسال برکشوری بعنوان قوه مجریه تشکیل و کشور را اداره میکند، را هم دولت می نامیم، که کاملا اشتباه و گیج و گمراه کننده است. مثلا ما میگوییم دولت خانم مرکل در آلمان، دولت اوباما، دولت خانم سولبرگ در نروژ.....که باید فعلا بگوییم کابینه و یا حکومت تا بزودی یک لغت مناسب فارسی برای آن پیدا و تدوین کنیم.
ب. سیاست یعنی طریقه اداره یک جمع، گروه، قبیله، بخش، شهرستان، ایالت، یک کشور و یا یک جامعه بین المللی مانند اتحاد اروپا، ناتو،و سازمان ملل. در داخل دمکراسی ها( از دیکتاتورها که اصلا نباید مثل زد چون مشروعیتی برای اداره یک کشور و یک ملت ندارند وغاصب و دزد دریایی و پیرات هستند)، برای اداره یک کشور بمدت سه، چهار یا پنج سال- فرد و گروهی که میخواهد در انتخابات سراسری کشورش شرکت و قصد اداره کشور را دارد، از طریق قوه مقننه(مجلس) و مجریه،( کابینه و حکومت)، باید برنامه خود برای تدوین قوانین و یا اداره کشور را در این مدت محدود، اعلام کند که بعدا اگر برنده شد اجرا نماید. این برنامه ونقشه راه، حتما بر اساس یک آرمان، ایده یا تفکر یا فلسفه و فشرده آن یعنی یک ایدئولوژی به مردم ارائه میشود و از مردم بالغ دعوت میکند به آن رای بدهند. این ایده ها و افکار و برنامه و ایدئولوژی ها میتواند از منابع اصلی عقیدتی، فلسفی، اجتماعی، فرهنگی متفاوت و حتی متضاد، سرچشمه بگیرد. بنابراین سیاست هرگروه ودسته و هر حزبی برای اداره کشور، از یکی و یا چند تا از این منابع تفکر و آرمانی بشری تغذیه میکند. پاره ای محافظه کاری یا کنسرواتیسم، جمعی لیبرالیسم سیاسی اقتصادی، دسته ای سوسیالیسم و سوسیال دمکراسی، گروهی تعلیمات بودا، کنفسیوس، مسیح، موسی و محمد در ادیان مورد اعتقاد خود را چراغ راهنما کرده و برنامه کابینه چهار ساله خود را با الهام ریشه ای ازآن و تشکیل برنامه ها آینده خود براساس اصول کلی آن، انتخاب میکنند و مردمان متعقد به اصول و عقاید و آرمان را به رای دادن به آنان تشویق و ترغیب مینمایند. اگر رای آوردند به تنهایی و یا دریک ائتلاف این چند سال انگشت شمار را در رهبری کشور میگذرانند. اگر هم شکست خوردند بعنوان اقلیت در مجلس و در جامعه بعنوان اپوزیسیون کابینه و حکومت کار میکنند تا انتخابات بعدی و روز از نو. اسامی احزابشان میتواند اینها باشد: حزب محافظه کار، حزب لیبرال، حزب سوسیالیست – سوسیال دمکرات یا کارگر- حزب جاناتای هند و یا حزب کنگره هند، حزب سنتر، حزب مردم و حزب دمکرات مسیحی یا مسیحی مردمی وو. مرز سرخ در دمکراسی ها و قانون اساسی های کشورهای دمکراتیک، در جریان روزانه بحث و جدال و تضاد و تبلیغات – که رکن چهارم دمکراسی یعنی رسانه ها بار اصلی آنرا بدوش دارند- سرکوب فیزیکی، جنگ مسلحانه با یکدیگر و شکستن چهارچوب و قانون اساسی تشکیلات دمکراتیک یک کشور است.
پ. با این توضیح کوتاه- که قبلا نیز در مقاله ها و مصاحبه ها- بویژه درسیمای مقاومت و رادیوآیراوا، در باره آن مفصلا بحث شده و قرار است بیشتربه آن پرداخته شود- وقتی کسی میگوید که دمکراسی یعنی جدایی دین از سیاست، معنی ساده و لری این اشتباه لپی این است که احزاب وگروهایی که ایده و آرمان و یا ایدئولوژی خود را از دین و یا اعتقادت دینی خود میگیرند و اصولی از آنها را برای تدوین قانون و یا اداره کشور لازم می بینند، باید در دمکراسی ها ممنوع و اگر سر کارهستند- مثل خانم مرکل (رهبر حزب دمکرات مسیحی)، تا دستور ثانوی مخلوع گردند!
ت. این نکته، هم در دل وهم در ذهن تاریخ تطول دمکراسی و جدایی دین ازدولت بماند وایضا در ذهن هر صاحب نظر و محقق ویا مدعی- ، که هم در هنگام مقاوت علیه استثمار و استعمارگران و دیکتاتورها و هم در تدوین قانون اساسی جمهوری آمریکا و تمامی کشورهای دمکراتیک، مذهبیون مترقی، باتفسیر مترقیانه از دین و آیین خود و همچنین در پیدایش و تحول ایده جدایی دین از دولت، یعنی لائیسیته به زبانهای لاتین، و یا سکورالیسم در زبان های ژرمنو وآنگلوساکسون، نقش پایه ای و کلیدی داشته اند (در امریکا در کنار توماس جفرسون و پدران پایه گذار)، واین امر مهم و ریشه ای وجدی و تعیین کننده را در کنار افراد بی مذهب و ماتریالیسم دوشادوش پیش برده اند. بنابراین یک مذهبی مترقی، با هر دین و آئینی که دارد، میتواند لائیک و سکولار و بقول خودمان طرفدار جدایی دین از دولت باشد. چند مثل سریع و گذرا از هزاران هزار مثل ونام و گروه و شخصیت در تاریخ بشر:
- مهانداس کرمچند گاندی- ملقب به مهاتما (روح خدای هندوها)- که برسر عقیده جدایی دین از دولت و اعتقاد به شرکت همه ادیان و گروه ها و ایدولوژی ها در اداره کشور بشرط آوردن رای- توسط یک هندواللهی بنام نتورانم گودس( شاید برادری از سپاه قدس هندوها!) با شلیک دو گلوله بقتل رسید،
- بسیاری از پدران بنیانگذار استقلال و دمکراسی آمریکا،
- مولانا اقبال لاهوری متفکر مذهبی و مسلمان از شبه قاره هند و بزرگترین اسلام شناس قرن- که مدام به او منافق میگفتند و مورد لعن و تکفیر هم مسلکی های خلافت مطلقه فقیه و خلافت داعش قرار میگرفت.
- بنیاد گذاران اصلی لوتریسم و پروتستان از قرن شانزدهم تا امروز که در دمکراسی های انگلیس و آلمان و شمال اروپا ممزوج شده اند ودر بسیاری از اینکشورها احزاب دمکرات مسیحی تشکیل داده اند. آنها را هم ولایت فقیه و داعش قرون وسطای اروپا "هرسو" (منافق) خطاب و فتوای قتل آنان را صادر کرده بودند.
- کشیش های کاتولیک مترقی آمریکای لاتین و متفکران پیشرفته کاتولیسیسم که برای مفهموم جدایی دین از دولت ( نه سیاست!) پا بپای دمکراسی ها آمده اند. بسیاری از آنان نیز هم از کلیسا اخراج و حتی شهید شدند.
- و درکشور خودمان، در آن، علاوه بررومی و حافظ وفلاسفه کلاسیک زمان های دور، متفکران مذهبی جنبش مشروطیت و معتقدانی به مذهب خود چون دکتر محمد مصدق. و هنگامی که حنیف نژاد – بنیاد گذار سازمان مجاهدین خلق ایران- آن خط تاریخی را ترسیم کرد و گفت (نقل به مفهوم): که خط کشی ما از بین دیندار و بی دین و معتقد به خدا ویا بی خدا نمیگذرد، بلکه این خط از بین سرکوب شدگان و استثمار شدگان، (که در هر دوطرف از هردو بفور یافت میشود)، رد میشود. خطی که در زندانهای شاه و بعدها در امجدیه و تبریزو رشت کشیدند. سمبل تاریخی این خط عمیق یعنی خط القعر، ملاقات مستقیم و تاریخی سران مجاهدین در روزهای بعد از پیروزی انقلاب بهمن با خمینی در قم بود. در طول آن ملاقات معروف که بازتاب فراوانی گرفت، مسعود رجوی وهیئت همراه، این خط تاریخی را از همان ابتدای چانه زدن های خلیفه اول- که مجاهدین را تشویق میکرد که به حکومت اسلامی بپیوندند و مقام و منصب ریاست بگیرند-، بین خود و خمینی کشیدند و ملاقات را پایان دادند. خطی که زندانهای جدید، بین هزاران قتل عام شده و اعدامی با لاجوردی و حسین شریعتمداری ادامه مستمر تا "لیبرتی" داشته است و همچنان پررنگ تر از گذشته کشیده میشود. این سازمان تا کنون، برای تحقق همان ایده مقدس جدایی دین از دولت (حاجی نه سیاست! باز یادت نره!)، بالاترین بهای ممکن و پرداخت تمام عیار یک بشر مبارز و آزادیخواه را پرداخت کرده است.
اما حاجی!، برای تحقق آن باید علاوه بر آرمان و تشکیلات و رهبری و گرای درست و پرداخت بالاترین بها از زندگی و جان و مال شغل و هستی خود- برنامه دولت گذار و اساسنامه کاملا لائیک برای تشکیل دمکراسی داشت (رجوع شود به متن اصلی اساسنامه شورای ملی مقاومت که حتی در آن مذهب رسمی کشورهم ذکر نشده و این علیرغم اینکه بسیاری از قانون اساسی های دمکراسی ها بر مذهبت رسمی کشور تاکید دارند.
درپایان اما، بقول قاطبه، یک "دم فیل ناقابل" مشکل اصلی است، یعنی اول باید رژیم خلافت اسلامی ایران و عراق و شام حضرت ولایت مطلقه فقیه را سرنگون کرد!. وگرنه میشود داستان موشهایی که برای گیر نیافتادن در چنگال گربه تیزچنگال همیشه در صحنه، در مخفی گاهی، به بحث نشستند که چگونه یک سیستم ایمنی ویک دستگاه آلارم و هشداردهنده را برقرار نمایند. یکی از موشها- که لپ تاپ اش روی زانویش بود- با صدایی حق بجانب گفت: کاری ندارد یک زنگوله میخریم و میبندیم به گردن عظما گربه که وقتی این طرفها پیدایش شد آن زنگوله صدا سردهد وبوق آژیربزند و ما فرصت فرار و استتار داشته باشیم! که بی درنگ با سرزنش و خطاب شدید دیگر موشان جمع برنامه ریز، مواجه و دم خود را لای پا گرفته و کنار کشید. به او گفتند که ای موش کنشگر و ای موشک حسابی، هیچ میدانی، و اگر میدانی برنامه آنرا در لپ تاپ خودت دانلود کرده ای، که برای بستن این زنگوله (بخوانید تشکیل دمکراسی و لائیسیته و سکولاریسم) باید اول خلیفه دوم وآقا گربه را بگیریم و به زمین بزنیم و بعد! زنگوله را به گردن او ببندیم!
پرویزخزایی هفتم سپتامبر 2014 اسکاندیناوی

«بعد از انقلاب, اِرعاب؟»

29 فروردين ـ نشرية «آزادي», شمارة 4 ـ دكتر غلامحسين ساعدي در مقالهيي با عنوان «بعد از انقلاب, اِرعاب؟» با اشاره به تهديد و اِرعابي كه رژيم نوپا پيش گرفته بود, نوشت: «آنچه را كه خلقهاي ستمكشيدة ايران تصوّر نميكردند به اين زودي دچارش خواهند شد, فضاي ترس و اِرعاب و تهديدي است كه سالهايِ سال, به هزاران شكل و رنگ, زير تسلّطِ اَيادي و جلادان شاه, آزموده بودند... دستگاهِ قدرتِ امروزي نيز از همان وسايل و لوازمي كه دستگاه استبدادي بدان متوسّل ميشد, ياري ميگيرد... آنهايي كه جان بركف, با شجاعتِ كامل, درمقابلِ هيچ نوع تهديدي مرعوب نميشدند و تيرهترين سياهچالها را به سرخم كردن و پوزه بر خاك ماليدن درمقابلِ قدرت ترجيح ميدادند و هر خطري را به جان ميخريدند... ديگر در مقابلِ هيچ اِرعابي جاخالي نخواهندكرد, و اين داستاني است نه تازه... دستگاهي كه به ارعاب متوسّل شود, خود مرعوبتر از همه است؛ يادتان نرود».

۱۳۹۳ شهریور ۱۴, جمعه

حوض خان

چند رباعی

حوض خان* 22

درد از در و دیوار زمان می بارد
بر سفره ی نان نا توان می بارد
در اوج عـطش شکوفه ها می سوزند
باران خـدا ، به حوض خان می بارد

* گل های قـیام * 23

باران خـدا کاش به ما می پنداشت
گل های قـیام در خیابان می کاشت
رعـدی ز گلوی ابـرها بر می خاست
دریا فوران ، کوه ترَک برمی داشت

میراسماعیل جباری نژاد

م ادلی

Plus d’actualités

نگراني از جام زهرحقوق بشر و آرزوي تشكيل «كمپين جهاني

رژيم ضدبشري آخوندي در بحبوحة سركشيدن جام زهر اتمي, ناگهان با شوك مرگ آور تحولات عراق مواجه شد كه به گفته رئيس جمهور برگزيدة مقاومت صدبار كشنده تر از جام زهر اتمي است. در همين رابطه خبرگزاري نيروي تروريستي قدس از ترس سرازير شدن جام زهر حقوق بشر به حلقوم ولي فقيه ارتجاع به نقل از سخنگوي كميسيون امنيت ملي و سياست خارجي مجلس ارتجاع نوشت:

«ما ديديم بعضي اوقات كشورها براي اعدام يك قاچاقچي چه سر و صدايي مي‌كنند، بيانيه صادر مي‌شود، سيستم حقوقي كشور را زير سؤال مي‌برند و... ولي ما... نتوانستيم اين نظام حقوق‌بشر جهاني را زير سؤال ببريم و توجه افكار عمومي را جلب كنيم.»

پدرخواندة تروريسم بين المللي و بزرگترين ناقض حقوق بشر در جهان بعد از 60 بار محكوميت بين المللي به خاطر نقض حقوق بشر, طلبكار اين است كه ترفندهايش براي مخدوش كردن «نظام حقوق بشرجهاني» بي فايده بوده است.

براي اين منطور يكي از شعبه هاي وزارت اطلاعات با تاكتيك «آي دزد, آي دزد» و در منتهاي وقاحت خود را در جاي متولي حقوق بشر نشانده و مي نويسد: «حقوق بشر نيز در دنياي کنوني به بدترين شکل از سوي صاحبان قدرت و بدون کوچکترين ترسي از مجازات نقض مي شود. روزانه صدها خبر و گزارش از اقدامات ضد حقوق بشري گروه‌هاي تروريستي مثل داعش، القاعده، طالبان و گروهک (مجاهدين) در رسانه‌هاي بين المللي و داخلي منتشر مي شود و بر ضرورت برخورد با آنها نيز تاکيد مي شود.» يعني مي خواهد با يك تير چند نشان بزند و با زير سوال بردن نظام حقوق بشرجهاني, خودش را متولي حقوق بشر جابياندازد و با گذاشتن مجاهدين در كنار داعش و القاعده و ...بر ضرورت برخورد با آنها تأكيد كند.

همان سايت گشتاپوي آخوندي براي برآورده كردن اين منظور دست به كار راه اندازي «كمپين جهاني مجازات گروههاي تروريستي و ناقض حقوق بشر» شده و مي نويسد: «ازآنجايي که هيچ اميدي به برخورد دولت‌ها و سازمانهاي بينالمللي با ناقضين حقوقبشر وجود ندارد. لذا بهنظر ميرسد بهترين راه رسيدن به اين هدف تشکيل کمپين جهاني مجازات گروههاي تروريست و ناقض حقوقبشر است.»

بعداز سرهم بندي كردن اين همه صغري و كبري, و بعداز 8 سال گذشته كه در حاكميت مالكي از هيچ جرم و جنايتي عليه مجاهدين فروگذار نكرده و بجايي هم نرسيده اند, راه كار را در اين ديده اند كه ناقضين حقوق بشر! را از راه قانون از ميدان بدر كنند, قبل از هر كسي سران جرم و جنايت مي دانند كه اين ياوه هاي غيرجدي و خنده دار, صرفاً مصرف داخلي دارد. ولي فقيه ارتجاع بعداز جام زهر اتمي كه جام زهر عراق هم روي آن آمده است در نگراني از جام زهر حقوق بشر, به دست و پا افتاده و دنبال دستآويزي براي گريز است .

فصل خوشه چینی غزه در ژنو

منصور امان

همزمان با دور جدید مُذاکره دوجانبه با آمریکا، رهبران و پایوران جمهوری اسلامی فعالانه مشغول نمایش کارتهای برنده خود برای امتیاز گرفتن و تحت تاثیر قرار دادن واشنگتُن شده اند. در همین راستا آقای علی اکبر ولایتی سینه جلو داده که "ایران از موشک تا فشنگ حماس" در جنگ اخیر غزه را تامین کرده است.

به گُزارش روزنامه آلمانی "دی ولت"، جمهوری اسلامی طی 50 روز جنگ در غزه بیش از 10میلیون دُلار به حماس کُمک نقدی کرده است. رقم هنگُفت مزبور افزون بر تجهیزات و جنگ افزارهایی است که "نظام" به گونه مُستقیم به غزه ارسال داشته و آقای ولایتی به آن اشاره کرده است. به این لیست، صورت حساب "جهاد اسلامی" را نیز باید افزود که هنوز رقم دقیق آن به بیرون درز پیدا نکرده است.

وزیر خارجه اندرونی آقای خامنه ای که برای اثبات نقش جمهوری اسلامی در برافروختن و شُعله ور نگه داشتن جنگ غزه، رهبران دو گروه شبه نظامی حماس و جهاد اسلامی را به شهادت طلبیده، به طرفهای خارجی هُشدار داده: "مساله مُهم این است که کُمکها به اینجا ختم نمی شود، بلکه این کُمکها تا پیروزی نهایی فلسطین ادامه خواهد داشت."

در تلاشی دیگر با همین هدف، آیت الله علی خامنه ای جنگ ویرانگر غزه را "مُعجزه" خوانده و جایگاه حاملان آن را برای طرفهای خارجی اینگونه معنی کرده است: "طرفداران نظم جمهوری اسلامی در منطقه، عُمق راهبُردی ما هستند."

وی که چنین می نماید از ادعاهای خود به هیجان آمده باشد، رجز می خواند که "اقتدار نظامی و سیاسی غرب مُتزلزل شده" و خوش و خُرم همچنان پیش می رود که "در آمریکای لاتین و قسمتهای مُهمی از آسیا نیز عُمق راهبُردی داریم که باید از آنها به دُرُستی استفاده شود". چند گزافه جلوتر، آقای خامنه ای حتی از یک "نظم جدید جهانی" خبر می دهد و به سبک دوران خوش "مُدیریت جهانی" آقای احمدی نژاد اضافه می کند: "ما باید در آن نقش آفرینی کنیم."

اگرچه سوواستفاده رژیم ولایت فقیه از بُحران اسراییل - فلسطین برای حل وفصل بُحران روابط خارجی خود موضوع تازه ای نیست، اما بی گمان شفافیت رهبران و پایوران آن در اشاره به براه انداختن جنگ نیابتی، تحریک موکلان خویش و تامین مالی و تسلیحاتی آنها را می توان نُکته تازه ای در این سیاست به حساب آورد.

این چرخش را باید یکی از پیامدهای "نرمش قهرمانانه" دانست که روی میز بر پا شده برای اجرایی کردن آن، همه پرونده های "نظام" به ناگزیر قرار گرفته است. آقایان خامنه ای و ولایتی برای سر گرفتن دادوستد چاره ای جز نشان دادن موجودی مُعامله پذیر خویش ندارند؛ تاکتیکی که همزمان داوریهای بین المللی در باره ماهیت بُحران آفرین و تنش زای رژیم مُلاها در منطقه را نیز به گونه مُستند تایید می کند.

۱۳۹۳ شهریور ۱۲, چهارشنبه

خروج از رکود اقتصادی با شلیک گلوله های مَشقی

زینت میرهاشمی

حسن روحانی برای به ثمر رساندن مذاکرات با کشورهای پنج به اضافه یک، جهت برداشتن تحریمهای شورای امنیت، مخالفان خود در حکومت را راهی جهنم نمود. رئیس جمهور ولی فقیه اما در برابر افزایش نقض حقوق بشر، اعدامهای گروهی، آزار و اذیت فعالان کارگری و زندانیان سیاسی، هیچ واکنشی نشان نداده است. آنچه حسن روحانی را در برابر دلواپسان نظام و لرزش دلهای ذوب شدگان در ولایت، خشمگین کرده، مخالفت این باندها برای به سرانجام رساندن پروسه خوراندن جام زهر به ولی فقیه و اجرایی شدن بسته سیاستی در رابطه با بحران اقتصادی است.

حسن روحانی با شعار حل بحران اقتصادی و خروج از رکود اقتصادی خود را متمایز از کارگزاران قبلی نظام جلوه می دهد. از شعارها و حرفهای او چنین بر می آید که وی تحریمهای شورای امنیت، آمریکا و اروپا را از جمله موانع اصلی در برابر بازکردن قفل بحران اقتصادی می داند. کشاکش باندهای درون هرم قدرت و شمشیرکشی علیه همدیگر، دشواری اجرایی شدن کامل جام زهر و مهار ناپذیر بودن بحران قدرت را نشان می دهد. اگرچه روحانی ادعا می کند که طرحهای اقتصادی او برای خروج از رکود به گونه ای تنظیم شده که وابسته به برداشتن تحریمها نباشد، اما مجموعه موضعگیریهای خشمگینانه وی و پایوران دولت، ناامیدی به برداشتن یا کم شدن تحریمها جهت خروج از رکود اقتصادی را نشان می دهد.

واقعیت این است که بحران اقتصادی در ایران و تعطیلی بیش از 70 درصد واحدهای تولیدی به تحریمهای شورای امنیت مربوط نمی شود. اگرچه تحریمها به دلیل عدم بازگشت بهای پول حاصل از فروش نفت بر اقتصاد نفتی و تجاری ایران، تاثیرگذار بوده است، اما تولید کننده بحران اقتصادی موجود نیست چرا که عمر این گروه از تحریمها کمتر از دوسال است.

شکل گیری اقتصاد شبه دولتی، سپردن مالکیت واحدهای تولیدی دولتی به ویژه خواران، آقازاده ها و حواشی قدرتمداران به نام تقویت مالکیت خصوصی به قبل از تحریمهای شورای امنیت بر می گردد. قدرت گیری باندهای قاچاق کالا با استفاده از ارز دولتی، ماجرای واردات شکر، پارو، آفتابه، سوزن خیاطی، چادر سیاه، چای، برنج و .... به قبل از تحریمهای نفتی و پولی بر می گردد. خرید دارو و یا تولید آن هیچگاه مورد تحریم نبوده اما می بینیم که مردم ایران چه رنجی از کمبود دارو متحمل می شوند. حتی پیدا کردن نخ جراحی و وسایل اولیه عمل جراحی هم مشکل ساز شده است. فراموش نشود که در کنار کاهش واردات دارو و وسایل بهداشتی، اتوموبیلهای لوکس به راحتی وارد بازار ایران شده است.

این نمونه ها را بدین منظور یادآوری کردم که بگویم حسن روحانی قادر نیست اقتصاد ویرانه ای که از محمود احمدی نژاد تحویل گرفته، با کاهش یا برداشتن تحریمها بازسازی کند. خانه ای که از پای بست ویران است را نمی توان در مقابل طوفان حوادث نجات داد. به ویژه این که سیاستگذاران و مجریان حکومت از ویرانه های همین خانه خراب سودهای کلان به جیب می زنند. شریان سرمایه داری انگلی در دستان استبداد مذهبی چنان جای گرفته که به راه انداختن مجدد تولید و ایجاد اشتغال با منافع حاکمان در قدرت در تضاد است. افزایش نقدینگی و به جریان نیفتادن آن در بخش تولید و صنعت، وجود بی شمار بدهکاران به بانکها، دریافت وامهای کلان برای راه اندازی بخشهای به اصطلاح تولیدی که هیچ گاه عملی نشده، واگذاری مشاغل مدیریتی در واحدهای دولتی به خودیها، سرکوب نیروهای کار و تشکلهای مستقل کارگری، صنفی و ... همه اینها از جمله موانع اصلی برای تحقق راه حلهای مناسب جهت بهبود اقتصاد و تولید است.

راه حل روحانی برای خروج از رکود هم مانند اقتصاد مقاومتی است که خامنه ای برای مردم نسخه اش را پیچید و اکنون به بایگانی سپرده شده است. در مسیر پر پیچ و خم راه حلهای حسن روحانی برای خروج از رکود، باز این مردم هستند که زیان می کنند و مجبورند ریاضت کِشند. اگر چه روحانی و وزیرانش با افشای بخشهایی از بخور و بخورهای مخالفان خود، گلوله های مشقی شلیک می کنند، اما گاو صندوق دانه درشتها همچنان دست نخورده باقی مانده و بر محتوای آن اضافه می شود. طبیعی است که کلید حسن روحانی قادر نخواهد بود قفل این گاوصندوقها را بگشاید.

روز پنجشنبه 30 مرداد حسن روحانی در یکی از تورهای مسافرتی خود در دفاع از برنامه اقتصادی اش گفت: «درآمدهای نفتی باید به سرمایه مولد و نه حقوق کارمند تبدیل شود». همین یک جمله از حرف او نسبت به تقسیم ثروت ملی و بهره وری از فروش منابع گاز و نفت، قدرت شلیک گلوله های مشقی او را برملا می کند. هنوز پرونده بابک زنجانی و امثال او که با فروش نفت چه پولها به جیب زدند به بایگانی سپرده نشده است. مثل این که حسن روحانی باورش شده که احمدی نژاد پول نفت را به سفره های مردم برده است که حالا وی می خواهد از آنها بازپس گیرد.

وی «چشم مردم به دولت و چشم دولت به چاههای نفت» را غلط دانسته و خواستار به میدان آمدن کارآفرینان و مردم برای «اشتغال جوانان» شد. حسن روحانی ترکیه را مثال می زند که «100 درصد اعتبارات اجرایی و بعضاً عمرانی از طریق مالیات تامین می شود و در عوض تمام کارهای مهم این کشور در دست بخش خصوصی است.». همه این حرفها در یک حکومت فاسد که حتا پول فروش نفت به خزانه دولت واریز نمی شود، جز گسترش فقر و بی عدالتی نیست. هنوز کاهش نرخ تورم که روحانی از جمله دستاوردهای دولت خود می داند مورد مشاجره است که وی وعده تورم تک رقمی در آینده ای نزدیک را می دهد.

در کنار وعده های حسن روحانی برای ایجاد اشتغال، آماری در رابطه با نابودی مشاغل در ایران از طرف وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی منتشر شده که بسیار دردناک است.

به گزارش سحام نیوز در 26 مرداد، بر اساس آخرین داده های آماری مرکز آمار ایران، «از سال 1385 تا تابستان سال 1392 به جمعیت شاغلان کشور تنها 4/1 میلیون نفر اضافه شده است.» بر اساس گزارش فوق، از «هفت میلیون شغلی که احمدی نژاد مدعی ایجاد آن بود، «پنج میلیون و ششصد هزار» شغل «دوام نیاورده و شاغلان آن بیکار شدند».

علی ربیعی در مورد آمار فوق می گوید:«محاسبه نرخ رشد منفی در سالهای گذشته نشان می دهد ما 30 درصد رشد منفی را تجریه کردیم که هر یک درصد رشد با احتساب مشاغل جانبی بالغ بر 400 هزار شغل می شد.» (خبرگزاری حکومتی مهر 26 مرداد)

دولت حسن روحانی لایحه ی یک فوریتی برای خروح از رکود اقتصادی را به مجلس ملایان فرستاد. حسن روحانی در این لایحه اولویت بزرگ خود را، «خروج سریع، پایدار و غیر تورمی» از رکود دانست. علی طیب نیا وزیر اقتصاد روحانی در وصف طرح روحانی، تحریم را عامل درهم شکستن «اراده مردم» دانست. وی می گوید:«دشمنان کشور، شرایط تحریم را بر ما تحمیل کردند تا با ایجاد مانع بر سر راه دسترسی به منابع کشور و تحمیل تورم شتایان و رکود عمیق و بیکاری اراده مردم ما را در هم بشکنند».

تعریف وزیر اقتصاد روحانی از بسته سیاستی دولت جهت خارج شدن از رکود تورمی چشم انداز شعارهای توخالی حسن روحانی در رابطه با بهبود معیشت مردم را آشکار می کند.

بازگشت به صفحه اول ایران نبرد

بازگشت به صفحه نبردخلق